Beskid Niski to pasmo górskie należące do Beskidu Środkowego. Jego wschodnia granica jest jednocześnie granicą Karpat Zachodnich. W tym miejscu sąsiaduje z Bieszczadami oraz Pogórzem Bukowskim. Od południa przechodzi w Pogórze Odnawskie, od zachodu poprzez doliny Kamienicy, Muszynki oraz przełęcz Tylicką i Krzyżówkę graniczy z Beskidem Sądeckim. Od północy natomiast sąsiaduje z Pogórzem Środkowobeskidzkim.

Beskid Niski

Beskid Niski położony jest na terenie Polski i Słowacji. Jego najwyższym szczytem jest Busov (1002m n.p.m.), który jako jedyny w Beskidzie Niskim sięga powyżej 1000 m n.p.m. a znajduje się na terytorium naszych południowych sąsiadów. Po stronie polskiej natomiast najwyżej położonym punktem jest szczyt o nazwie Lackowa (997 m n.p.m.)

Beskid Niski niemal w trzech czwartych powierzchni jest porośnięty lasami, głównie dębowo-grabowymi, bukowymi, jodłowymi oraz sosnowymi. Ciekawostką jest występowanie cisów, został nawet utworzony rezerwat przyrody „Cisy w Mogilnie” na Jodłowej Górze chroniący ich naturalne skupisko. Do najczęściej występujących roślin należą m.in. róża francuska, przebiśnieg, czosnek niedźwiedzi, zawilec. W Beskidzie Niskim, dzięki niskiemu zaludnieniu oraz rozległym lasom żyje wiele zwierząt typowych dla Beskidów. Można tu spotkać m.in. jelenie, sarny, dziki, zające, niedźwiedzie, rysie, żbiki, wilki, lisy. Żyje tu również ponad 100 gatunków ptaków, m.in. orzeł przedni, myszołów, puchacz, puszczyk, bocian czarny. Można tu również spotkać: żmije, zaskrońce, salamandry plamiste.

Charakterystycznym dla krajobrazu Beskidu Niskiego są pozostałości po kulturze łemkowskiej dominującej na tych ziemiach do roku 1947. Łemkowie to grupa etniczna należąca do grupy górali ruskich, którzy zamieszkiwali głównie Beskid Niski ale także wschodnią część Sądeckiego oraz Bieszczady. Naukowcy spierają się co do pochodzenia Łemków w Beskidach, jednakże najbardziej prawdopodobną wersję uznaje się tą, która mówi że Łemkowie przywędrowali z terenów dzisiejszej Rumunii. Według tej teorii Łemkowie od XIV w. do XVI w. mieli opanować tereny Bieszczad oraz obu Beskidów, jednocześnie poddając się wpływom zastanej kultury – proces polonizacji, slowakizacji oraz czechizacji.

Nieurodzajne górskie tereny oraz niska kultura rolna zmuszały ludność tam zamieszkującą do poszukiwania innych źródeł utrzymania niż rolnictwo. Łemkowie często prowadzili działalność rzemieślniczą: wyrabiano np. łyżki, wałki do ciasta; produkowano żarna, kamienie młynarskie czy krzyże nagrobne, które to potem sprzedawano w handlu obnośnym, również daleko w Europie.

O dawnej obecności Łemków na tych terenach świadczą liczne wiekowe cerkwie porozsiewane po dolinach Beskidów oraz Bieszczad obecnie w przeważającej części pełniące rolę kościołów rzymskokatolickich. Do dziś jendak można znaleźć skupiska ludności łemkowskiej, m.in: w Gorlicach, Sękowej, Uściu Gorlickim, Muszynie, Krynicy, Mokrem, Krempnej, Sanoku, Komańczy, Turzańsku. Łemkowie pozostawili również swoje ślady w kulturze. Najbardziej znanym w Beskidzie Sądeckim artystą – Łemkiem jest Epifaniusz Drowniak, malarz prymitywista, rozpoznawany jako Nikifor Krynicki.

Do najważniejszych miejsc w Beskidzie Niskim należy zaliczyć: zbiorniki wodne w Klimkówce oraz w Sieniawie. Na obszarze Beskidu Niskiego znajduje się również Magurski Park Narodowy oraz Jaślicki Park Krajobrazowy. Znajdują się tu także uzdrowiska. Najbardziej znane to: Wysowa-Zdrój oraz Iwonicz-Zdrój. W Beskidzie Niskim znajdują się złoża ropy naftowej, które są eksploatowane w tzw. Gorlickim Zagłębiu Naftowym. Jedną z charakterystycznych cech Beskidu Niskiego są urokliwe doliny opustoszałych wsi, które to do końca pierwszej połowy XX w. tętniły życiem. Szlaki Beskidu Niskiego nie są zbyt często uczęszczane, co w połączeniu z zupełnie pustymi dolinami tworzy niepowtarzalny klimat do długich wędrówek. Inną ciekawą atrakcją turystyczną regionu są liczne – wspomniane wcześniej cerkwie. Na szczególną uwagę zasługują te w Kwiatoniu oraz Owczarach. Godny uwagi jest również renesansowy dwór obronny Gładyszów w Szymbarku.